Komorowski Piotr z Komorowa h. Korczak (1580–1640), starosta oświęcimski, hrabia na Liptowie i Orawie. Był synem Krzysztofa, kasztelana sandeckiego, i Anny Płazianki, brat Mikołaja i Aleksandra, nad którym sprawował w r. 1620 kuratelę. K. studiował wraz z bratem Mikołajem na uniwersytecie katolickim w Ingolsztadzie, zapisując się 9 I na semestr zimowy 1592 r. W r. 1600 wziął udział w wyprawie wojennej hetmana Jana Zamoyskiego na Multany przeciw wojewodzie Michałowi i stawał «chwalebnie» pod Telezyną. Po śmierci ojca w r. 1608 otrzymał w podziale rodzinnym z braćmi: Mikołajem i Aleksandrem, «państwo suskie». O tę schedę musiał stoczyć jeszcze zbrojną walkę z braćmi. W Suchej wzniósł K. w r. 1614 «grzeczny i spaniały» zamek. Po bracie Mikołaju został w r. 1616 starostą oświęcimskim. Jako starosta dbał o miejscowy zamek, odrestaurował go, zabezpieczył górę zamkową przed zniszczeniem przez rzekę Sołę, którą skierował przez grunt niejakiego Wojciecha Goreckiego. Na oznaczenie kosztów odbudowy zamku oświęcimskiego konstytucja 1635 r. naznaczyła rewizorów. Po śmierci brata Mikołaja, starosty nowotarskiego, wystawił mu w r. 1633 w kościele suskim marmurowy nagrobek.
K. pełnił w księstwach: zatorskim i oświęcimskim, różne funkcje obywatelskie, np. w lipcu 1632 r. był sędzią kapturowym pow. oświęcimskiego, posłował na sejm koronacyjny 1633 r. i w t. r. był deputatem do Trybunału Radomskiego. W r. 1640 wybrano go szafarzem podatków w obu księstwach. Współcześni pisarze, Krzysztof Łoniewski i Sebastian Sleszkowski, dedykowali mu swe dzieła. K. był właścicielem wielu majątków w Małopolsce. Miał dobra suskie, Sreszawę, Krzeszów, Błądzankę, Kobylankę, Januszowice, Lipnik, Sleszowice i Łęki. Zakładał w tych wsiach folwarki na rolach «po kmieciach skupionych», m. in. w Lipniku i w Łękach, otrzymanych wraz z drugą żoną Marcjanną Boguszówną. Nie pozostawił po sobie dobrej pamięci u chłopów. W Suchej i Krzeszowie ufundował w l. 1614 i 1615 kościoły; szczególnie kościół farny w Suchej, z siedmioma kaplicami, na wzór Kalwarii Zebrzydowskiej, budził podziw współczesnych (A. Komoniecki). Do tego kościoła sprowadził K. w r. 1630 kanoników regularnych, wyposażając ich klasztor dostatnią fundacją, spełniając ślub wobec słynącego cudami Stanisława Kazimierczyka, który miał K-emu przywrócić wzrok; opis tego ozdrowienia widoczny jest na obrazie w kościele kanoników regularnych w Krakowie na Kazimierzu. K. był dwukrotnie żonaty, najpierw z Katarzyną Przerębską, a po r. 1614 z Marcjanną z Ziembic Boguszówną, która po jego śmierci poślubiła Jana Bylinę, podstolego krakowskiego. K. zmarł 29 X 1640 r. w Suchej w 60-tym roku życia, nie pozostawiając potomstwa; został pochowany w klasztorze kanoników regularnych. «Państwo suskie» przekazał swemu bratankowi Krzysztofowi, staroście oświęcimskiemu.
Obraz nagrobny w kościele w Suchej z epitafium; – Estreicher, XVII 235, XXI 399, XXVIII 239; Boniecki; Niesiecki; Uruski; Żychliński; – Stanek J., Z dziejów ziemi oświęcimskiej, Kr. 1959 s. 263, 277; Trzyna E., Położenie ludności wiejskiej w królewszczyznach województwa krakowskiego w XVII w., Wr. 1963; – Akta sejmikowe woj. krak., II; Komoniecki A., Dziejopis żywiecki, Wyd. S. Szczotka, Żywiec 1937 I 115, 135, 141, 151, 152, 177, 184, 188, 192, 193; Polacy na studiach w Ingolsztacie…, Wyd. P. Czaplewski, P. 1914 s. 32, 78.
Adam Przyboś